Bundan 150 milyon yıl önce yaşıyor olsaydık, dinazorlarla birlikte hayatımızı sürdürüyor olacaktık. Şu an aşina olduğumuz hayattan çok daha farklı bir yaşam formunu deneyimleyecektik. Ama dinazorlar yok oldu. Sadece dinazorlar mı? 21. Yüzyıla değin, şu veya bu sebeple, pek çok tür yeryüzünden silinip gitti. Peki ya bizim türümüz? Yani insanlar? İnsan türünü de böyle bir tehlike bekliyor olabilir mi? Yeryüzünün tek sahibiymişcesine yürüyen insanlar da ya bir gün yok olursa! Hatta yok olmadığı ne malum? Türümüzde gerçekten “insan” sıfatını taşıyan kaç Adem kaldı ki?

İnsan Olarak Doğmak, İnsanca Davranmayı Garantilemiyor

İlk cümleyi okuyunca, fantastik bir kurgu mu acaba diye düşünebilirsiniz. Lakin bir kurguyu değil, acı gerçekleri konuşacağız. Evet, insanlar bir tür olarak dünyada hala var ve soyları tükenecek gibi de durmuyorlar. Ancak insan sıfatını hakkıyla taşıyan çok az insan var. Bizler, tür olarak bu dünyada yaşamaya devam etsek bile ‘insanlık‘ kavramının gerektirdiği vasıfları ya çoktan kaybettik, ya da dejenere ettik.

Bu Çağda Olmak Azizim, Ne Büyük Gam

Hani insandı eşref-i mahlukat? Bu kutsal kelamı bile kendi çıkarlarına indirgeyen bir yüzyıldan çok da bir şey beklememek lazım belki de. Hatta bu yüzyılda doğmuş olmak ya çok büyük bir imtihan ya da bir ceza. Her şeyin içinin boşaltıldığı, kavramların anlamsızlaştırıldığı, güce tapan, sevgiyi hiçe sayan, akla inanmayan, İD’i baskın, saçma sapan bir çağ.

Teknoloji geliştikçe, kapitalizm kendi tahtını sağlamlaştırdıkça insani değerler anılmaz oldu. Maddi kültür dört nala koşarken, manevi kültür ona yetişemez oldu. Sonuçta ahlaki değerleri olmayan, bir davası olmayan, savunduğu veya savunacağı bir inancı olmayan garip insanlar türedi. İşte insanlık türü dediğin böyle böyle eridi ve böyle böyle yok olacak.

Geçmiş yüzyıllar da belki çok masum değildi ama yine de bu yüzyıla hiçbiri eremezler kötülükte. Şifasız dert gibi kanayan bu yüzyılda, birileri hep kendi çıkarları için savaşacak ve bu yüzden başka birileri hep ölecek. Yeryüzünde yapılan her savaşla, ölen her çocukla, hakkı işgal edilen her insanla, adalet sağlanamamış her durumla, ağlayan her mazlumla, ruhumuzda açılan her yarayla insanlık yok olacak bir gün. Hatta belki sona çok yakın olmalıyız. Bu kadar kötülük, bu kadar aşağılık vaziyetler başka nasıl ifade edilebilir ki?

İnsan Var, İnsanlık Yok!

Eski yüzyılları ilkel veya gelişmemiş olarak tanımladık. 20. ve 21. yüzyıllar ise gelişmişliğin çağıydı. Modernlik. medeniyet, bizim eserimizdi. Bu kadar iddia söz konusu olunca, benim bu yüzyıldan beklentim muazzam ahlaklı, muazzam medeni, muazzam adaletli bir dünya. Madem teknolojiye ve pek çok şeye bu kadar hükmedebiliyoruz, madem ki gücümüz her şeye yetiyor, o zaman uygarlık seviyesi de bizden sorulmalıydı. Yeryüzünde yaşayan en zarif, en medeni, en iyi kalpli, en rasyonel, en mutlu insanlar olmalıydık. Değiliz. Böyle olamadığımız gibi, yeryüzünün gelmiş geçmiş en defektli, en hasarlı, en sorunlu ve en mutsuz insanlarıyız. Bu yüzyılın kötüleri, bir yeryüzü cehennemi yarattı ve o ateş hepimizi yakıp kavuruyor artık. O öyle büyük bir ateş ki, dünyayı sardıkça sarıyor. O öyle korkunç bir ateş ki, insanları yok ediyor ve maalesef insanlığı da…

Bu yüzyılda insan var azizim, insanlık yok. İnsanlık, kötülükle yarışamadı. Bu çağın cehennemi, insanlığı da mağlup etti. Hepimiz yenildik. Masum da olsak, günahsız da olsak yenildik. Hatta en çok iyiler yenildi zaten. Gücü kötülüğe yetse de, eli kötülüğe uzanmayanlar en çok yenildi. En çok çocuklar yenildi. En çok kadınlar yenildi. Kalplerinde muazzam sevgiler taşıyan insanlar yenildi. Kimsenin kötülüğe gücü yetmeyince, topyekün insanlık yenildi. Şimdi ara ki bulasın.

İnsanlık Yok Olunca, İnsan da Yok Olur!

Madem insanlık, insanca duygular pek prim yapmıyor artık, insan diye bir türden de bahsetmek çok akla yakın görünmüyor. Bence bu çağda yaşayanlar, insan türünden başkalaşmış, belki şeytanlaşmış bambaşka bir yeni tür. Başkalaşmış, robotlaşmış, düşünemeyen, sorgulayamayan, kendi menfaatlerinin kölesi, başkalarına hunharca davranan ve bundan gocunmayan, ahlaki yapısı dejenere, sevgisiz, kalpsiz, ruhsuz, bencil ve kibirli bu tür, insana hep düşman olan tür. Bizim savaşımız da onlarla olacak. Kıyamete dek. Elbet bir gün insan olanlar, iyi olanlar, kalbi güzelliklerle dolu olanlar kazanacak. Kazanmalı. Yarınlar için insanlık kazanmalı.

Mutlu ve bereketli bir hafta olsun.