Hayat bazen istediği şeyleri vermez insana. Beklentileri karşılamaz, hayallere kavuşturmaz. Hatta öyle bir dönem gelir ki çaresizlikten kıvranır, pişmanlıklar, ayrılıklar ve hayal kırıklıklarıyla tamamen yıpranırız. Tutunacak bir dal arar, bir destek isteriz, bir adım daha atabilmek için geleceğe. Tam da böyle anlarda bi ayet canlanır zihnimizde. “Allah kuluna kafi değil mi?” (Zümer/39)

Hepimizin keşkeleri vardır. Geri getirmek istediği zamanlar ve durumlar. Affetmesini istediğimiz ya da affetmek istediğimiz kimseler. Özellikle bulunduğumuz devir itibariyle kalp kırmalar, fesatlık, dedikodu ayyuka ulaşmış vaziyette. Yüzüne gülenin seninle ilgili düşüncelerini bilmek neredeyse imkansız. Aslında bu imanımızı tazelemek için büyük bir fırsat. Dünya gailesini bir kenara bırakıp O’na sarılmak için bize verilen bir armağan. Her şerde bir hayır vardır derler ya hani; işte buna en güzel örneklerden biri. ‘Rabbim var, O yeter yalnız kalmalıyım’ değil. Yalnızlaşalım demiyorum. Rabbimiz var elbette fakat O’nunla olan, O’nsuz insanlarla muhattap olmaz, olamaz. İçki içen insanın ortamında kendisi gibi insanlar vardır, namazını kılan insanın ortamında da namaz kılan, dedikodu yapanın yanında ona uyan. Bunun yanında dini açıdan sağlam olan insanın da içki içen dedikodu yapan arkadaşı olabilir. Fakat onu doğru yola iletmek için de elinden geleni yapar. İnce bir çizgidir bu. Bir an bile olsa unutursa Rabbini yanlış yola giden kendisi olur.

Velev ki gaflette bulundu. Yanlış kişi için doğrudan uzaklaştı. Ama ayette de dendiği gibi “Ayetlerimize iman edenler, yanına geldikleri zaman de ki: «Selam sizlere! Rabbiniz kendine rahmeti yazdı. Sizden kim bir cahillikle bir kötülük yapmış, sonra arkasından tevbe edip düzelmiş ise, ona karşı bağışlayan, esirgeyendir.” (Enam/54) Mutlaka hatırlatır kendini. Burada önemli olan bahşedilen lütuftan yararlanabilmektir. Doğru olanı görebilmek ve onun peşinden gidebilmektir. O’nun sonsuz merhametine sığınıp af dilemektir.

Bazı günahlar güzeldir, derdi bir hocam. Kızardım günahın güzeli mi olur derdim. Sonradan farkında vardım haklılığının. Günümüzdeki sözde müslümanlığı düşünün. Müslümanım diyen fakat gerektirdiklerinin hiç birini yapmayan. Allah’a inanan ama namaz kılmayan, örtünmenin farz olduğunu bilen fakat modern çağa(!) uyum sağlayan. Bir gün bir belaya bulaşır ve bundan kurtulmak için her müminin yaptığı gibi dua eder. Belki öyle bir dua ederki bunun sayesinde Rabbine yaklaşır. Zina yapar örneğin. Sonra farkına varır hatasının. Ömür boyu mahçubeyitini taşır Rabbine karşı. Bunun hissettirdiği suçluluk duygusuyla sımsıkı sarılır Rabbine. Tabiri caizse damgası vardır artık Allah katında ve bunun farkındadır. En güzeli de bu ya. Farkında varabilmek.

Bir hadisi şerifte şöyle anlatılır: Cahiliye kadınlarından biri Ebu Hureyre’ye gelir ve; “Ben zina yaptım, sonra evli olan komşumla zina yaptım, ondan hamile kaldım ve sonra da o çocuğu doğurup diri diri gömdüm. Benim durumum ne olur Allah katında” diye sorar. Ebu Hureyre celallenir ve cehenneme gideceğini söyler kadına. Sonra bu durumu Peygamber Efendimize anlatır. Efendimiz ise azarlar Ebu Hureyre’yi. “Sen Allah’ın merhametini bilmezmisin. Nasıl böyle bir hüküm verirsin. Bunu ancak Alah bilir” der ve kadına da bunu iletmesini ister. Bu kadının hatalarının farkında varması tabiki de bir lütufdur. Ve eminimki bunun gibi fırsatlar her insana verilmiştir. İşte günahtaki güzellik buradadır. Bunun hükmünü biz bilemeyiz. Allahu alem. En iyisini en doğrusunu O bilir. Fakat değinmek istediğim boşluktaki bir insan bir günah işler bunun farkındalığıyla Rabbine sarılır ve belki de bir çok günahsızdan daha kamil bir hayat yaşar. Tabi bunu ‘Allaha yakın olmak için illa günahmı işleyelim’ olarak algılamamalıyız. Günahımız varsa ders çıkarmalıyız diyebiliriz belki de.

Affı olmayan tek şey şirk. Yeterki affedilmeyi dileyelim. Muhattap olduğumuz insanları doğru seçelim. Doğru sandığımız değil doğru yola iletecek olanla yürüyelim.

Kainatı yaratan, herkesin hakimi olan Rabbimiz bile affetmek üzere tövbe bekliyorsa, O’nun yarattığından yüz çevirmek niye?

“Bir şey sizin için hayırlı olduğu halde siz ondan tiksinebilirsiniz. Ve bir şey sizin için şer olduğu halde siz onu sevebilirsiniz. Allah bilir, siz bilmezsiniz.” (Bakara/216) Ayette de buyurulduğu gibi bizim şer gördüğümüz hayır, hayır gördüğümüz şer olabilir. Esas olan O’na teslim olmaktır.