Çocuklar da Büyükler Gibi Hata Yapar

Anne babanın en önemli amaçlarından biri mükemmel evlat yetiştirmeye çalışmaktır. Bu hedefe ulaşmak için de çoğu zaman ihtiyaçlarından feragat eder kendince. En iyi kıyafetler, en iyi yiyecekler, en iyi oyuncaklar, en iyi okullar… Her şey çocuğunu daha mükemmel bir şekilde yetişmesi içindir. Bu fedakarlıklar başta hoş görünse de çocuğun üzerine sorumluluk yüklendiğinden, en ufak bir yanlışta ya da problemde suç ya çocuğun ya da etrafındakilerin oluverir bir anda.

Neden mi? Çünkü her şeyden fedakarlık ettiği için anne-baba suçlu olamaz diyeceğiz ama hiç de öyle değil. Anne-babanın birbirini suçlaması durumunda ise çocuğun en çok ihtiyaç duyduğu huzurlu âile ortamı bozulmuş olur.

Çocuk yetiştirmek çok zahmetli olsa da anne baba için en özel duygudur. Bu duyguyu yaşamak için onca zahmete katlanan anne-babaların belki de en zorlandığı durum, çocuklar arasındaki farklılıklardır. Herkes çocuğunun dürüst, başarılı, bir kerede her şeyi anlayan, kitap okumayı seven, kolay arkadaşlık kuran, yaramazlık yapmayan, problem çıkarmayan, vaktinde yatıp kalkan, altını ıslatmayan, tırnaklarını yemeyen ve benzeri özelliklere sahip olmasını ister. İster ama bunların hepsi bir arada olmaması durumunda onları olduğu gibi kabullenmeleri gerekir.

Nasıl yetişkin bireylerin hatalarını, eksiklerini kabul etme, görmezden gelme konusunda olgun davranıyorsak, çocukların hatalarında da “çocuktur” diyerek hoşgörü ile karşılamak, geçici meselelerin üzerinde fazla durmamak problemin çözümünü kolaylaştırır.

Çocuğun yapması gerektiği halde yapmadığı ya da tam tersi durumlarda ilk tepkiyi vermeden önce anne babanın kendini çocuğun yerine koyması yani empati kurması gerekir. Ne kadar iyi niyetli olunursa olunsun anne-babanın da kendine göre hata ve yanlışlarının olması muhtemeldir.