Evlilik Fedakârlık Demekse…

Evlenmek, hem kadının hem de erkeğin hayatında önemli bir dönüm noktası oluşturur. Eşi, insanın diğer yarısıdır. Sevincini, kederini paylaşacağı bir can yoldaşıdır. Düştüğünde kaldıran, yorulduğunda güç veren, ağladığında yanı başında olan, sevindiğinde kucaklayandır. Çünkü insan doğuştan yalnız ve yarımdır. Evlenmek yalnızlığın paylaşılması ve yarımlığın tamamlanmasıdır.

Evlilik fedakârlık demektir. Kadınlar, evlendikleri andan itibaren fedakâr eş rolünü, yaradılışları gereği, kolaylıkla benimserler. Oysa kız çocuklar da erkek çocuklar gibi birer anne kuzusudur. Hiç biri annelerinden bir eş olarak doğmamıştır. Ama yetiştiriliş dönemlerinde “yuvayı yapan dişi kuştur” sözü toplum tarafından onların beyinlerine özenle yerleştirilmiştir. Bu öğreti, kadınlara evlilik hayatında sayısız yükler getirir. Evliliği kendilerinin ayakta tutacaklarına inandırılan bu kadınlar, günün birinde, onca özverinin karşılığı olarak yalnız başlarına kaldıklarında “hayatım boyunca saçımı süpürge ettim”, “bunu bana neden yaptı?” gibi sorulara yanıt aramaya başlarlar. Bu sorular, sorulması gereken doğru sorular değildir. Doğru soru “nasıl olup da ben bu hale geldim?” sorusudur. Her şeyden önce, eş olmak hayatınızı tek taraflı olarak bir başkasına sunmak değildir; hayatı paylaşmaktır, evlilik hayatı fedakârlık yapmayı gerektiriyorsa bu fedakârlığı da bir denge içerisinde paylaşmaktır.

Kadınlara önerimiz, evlilik hayatında sadece eşlerini ve çocuklarını düşünen bir birey olarak kalmamaları, kendilerini de en az onlar kadar düşünmeleri ve kendilerine yatırım yapmalarıdır. Bu yatırım, sadece maddi anlamda olmamalıdır. Okumak, kendini geliştirmek, dünyayla bağlantıları koparmamak, kendine değer vermek, özen göstermek, kendini sevmeye ve düşünmeye devam etmek de gereklidir. Bunları kurduğunuz yuvayı dağıtmamak için değil kendinizle barışık olmak, fazlasıyla hak ettiğiniz bu güzelliklere sahip olmak için yapın. Bu nedenle kadınlar eşlerinin annesi gibi değil, sevgilisi olduklarını öncelikle kendileri benimsemelidir.