Evlat Edinmenin Hem Maddi Hem Manevi Sakıncaları

Çocuğu olmayan bir kimsenin, bir akraba veya bir dostunun çocuğunu yanına alıp, namına geçirmek suretiyle onu evlat edinmesi caiz mi?

İslâmiyet gelmeden önce evlat edinmek yaygın bir âdetti. Hatta Hz. Peygamber (sav) nübüvvetinden evvel geçerli olan âdet üzere Zehd bin Hârise’yi evlat edinmişti. Ama İslâmiyet geldikten sonra onu yasakladı.

Kur’an-ı Kerim şöyle buyurur:

“Muhammed sizin erkeklerinizden kimsenin babası değildir.”

Hz. Peygamber (sav) evlat edinme hususunda şöyle buyuruyor:

“İslam’da bir kimse asıl baba varken bir başkasının babası olduğunu söylerse ve bu iddiasını da o kimsenin babası olmadığını bilerek yaparsa, cennet ona haramdır.”

Ve böylece İslâmiyet evlat edinme âdetini kaldırmış oldu. Kaldırdı ama maalesef İslâm’a inanan birçok kimse hâlâ bunu uyguluyor. Oğlu yoktur diye bir akrabasının veya dostunun oğlunu yanına alıyor ve resmen namına tescil ettiriyor. Oysa bu büyük bir vebaldir. Varis olmayan kimse varis, varis olan da mirastan mahrum oluyor. Ve bu sebeple hak gidip yerine bâtıl geliyor. Bunu yapan kimse günâhkar olduğu gibi evlat edinilen de meşru olmayan mirası yemekle harama boğuluyor. Evet bir akrabanın bir dostun çocuğuna ya da bir yetime bakıp onu beslemek ve sevindirmek büyük bir fazilettir. Fakat namına tescil ettirmek büyük bir vebaldir. Bu durum çocuğun asıl ana babasını unutulmasına da sebep olmaktadır. Bu yönden de açık bir haksızlıktır.

Kaynak: Müslüman Hanımın El Kitabı