Bir dakika sadece sosyal medyaya bakarak analiz yapmaya kalktığımızı düşünsenize. Ne kadar çok duyarlı, vicdan sahibi, entelektüel, aktivist ne kadar çok muhalif tanıdığımız var öyle değil mi?

Klişe bir giriş olarak; ‘internetin yaygınlaşmasıyla birlikte hayatımızda çok şey değişti’. Artık hemen herkesin ortalama üç yüz arkadaşı var, dünya halkları olarak ferah bir yerlere taşındık sanki, herkesle bir arada ama bir o kadar da havadarız. Gerçek ötesi bir şey gibi görünse de değil, gerçeğin kendisi. Bunların hepsi bildiğimiz şeyler buraya kadar ilginç bir şey söylemedim, kabul. Fakat şuna bir bakın; protestolar.

Protestolar son zamanlarda üzerinde biraz daha fazla düşünmeye başladığım bir konu. Protesto ediş biçimimiz, ‘protest insan’ tanımımız değişti. Amerika’daki arkadaşımızla sıcak yatağımızdan çıkmadan görüntülü konuşma imkânı sunan internet, aynı zamanda hepimize taş atıp da kolumuzu yormadan protesto etme kolaylığı sağlıyor. Bu öyle bir kolaylık ki ‘aman elime mi yapışır’ dedirterek insanlara okumadıkları yazıları paylaştırıyor, bilmedikleri konular hakkında ahkâm kesme hakkı veriyor, bir ‘like’ ile hayat kurtarıp süper kahramanlığa soyunduruyor. Hatta soyundurmuyor bile süper kahramanlık hemen teslim ediliyor.

İnternete taşınan protestolar artık daha geniş tabanlı ve katılım oranı oldukça yüksek çünkü; emek gerektirmeyen, risk aldırmayan bir protesto alanı, kimsenin tadı kaçmadan muhalif tavırlar ‘sergilenebiliyor’ ve varsa sorumluluk duygusu da okşanıp aradan çıkarılıyor. ‘Geniş tabanlı ve yüksek katılımlı’ bir alan olması aynı zamanda büyük bir avantaj demek olsa da bundan faydasını görmüş kaç örnek sayabiliriz? İnsanlar her gün bir şeylere tepki gösteriyor, bir şeyleri protesto ediyor. Bu kadar çok konu ‘kalabalığının’ olduğu bir ortamda ise hiçbir protesto uzun soluklu olmuyor. Fakat hepsi çıkış noktasından farklı bir yerde bitiyor. İnsanlarda ciddi bir duygu yahut düşünce değişimi oluşmadıktan sonra her gün bir şeylerin protesto ediliyor olması hiçbir anlam ifade etmiyor.

Protesto etmek, bir konu hakkında söz söylemek, durun benim de bir diyeceğim var diyebilmek çok önemli. İnternet her yaştan, her meslek grubundan insana kadın erkek ayırmadan ‘söz söyleme’ imkânı sunması itibariyle bulunmayacak bir nimet. Ancak söz söylemek öncesinde araştırmayı, okumayı, düşünmeyi gerektirir nitekim fikrin bilgiden önce geldiği görülmemiştir. Ama kapalı kızları photoshopla komik duruma düşürmek, isminin başına TC yazıp vatan kurtarmak da o kadar kolay ki kim kalkıp okuyacak, düşünecek, tartışacak, fikir üretecek de bir de üşenmeyip onu yazacak…

‘İsrail ne fena’nın peşinden kedili video paylaşıp, teröre lanet mesajından sonra ‘asdfghjk’ ile random kahkaha patlatınca o kadar da duyarlı olunmuyor bilakis duyarlılık takkesinin altından kel görünüyor.

Galeyan çok güzel gelsene diyenlere kanmayın söylemek istenen kendi istediğiniz zamanda, zeminde ve formda söylendiğinde güzel.