Normalde özel günleri pek sevmem. Ama anneler günü her zaman özel gelmiştir bana. Çünkü anneler özeldir. Çok klişe olacak ama tek bir gün değil ömür boyu baş tacı yapmamız gerekir onları. Ben bugün size başka annelerden bahsedeceğim. Belki de hiç görmediğiniz duymadığınız annelerden. Her anne özeldir ama daha da özel olan annelerden…

Sevgi hanım 28 yaşında, Berat isminde 5 yaşında dünya tatlısı bir oğlu var. Berat diplejik serebral palsi. Bacaklarında çok fazla kasılma olduğu için annesi olmadan yürüyemiyor. Yaşıtları ana okuluna giderken Berat haftada 2 gün fizyoterapiye geliyor. En son seansında bağımsız olarak 5 adım attı. Sevgi hanım saatlerce ağladı…

Ayşe teyze 55 yaşında, Nuran’sa 19 yaşında sağ tarafı tutmuyor. Hemiplejik serebral palsi ve ayrıca zihinsel gerilik var. Anne, dayı ve su dışında hiçbir kelimeyi söyleyemiyor. Yaklaşık 100 kilo. Ayşe teyze haftada bir gün onu fizyoterapiye getirebiliyor çünkü evden çıkarması, tekerlekli sandalyeye indirip bindirmesi çok zor. 4 tane daha evladı olmasına rağmen tüm hayatını Nuran’a adamış. Nuran Ayşe teyze olmadan yemek yiyemiyor ve tuvalete gidemediği için annesi bezlemek zorunda kalıyor. En son seansta “Allah’ım Nuran’ın canını benden önce al. Eğer ben ölürsem ona kimse bakmaz, bakamaz. Onu bensiz bırakma.” diye ağladı.

Melek abla 32 yaşında. 2.evladına hamileyken doktor bebeğinin down sendromlu doğacağını söyledi. Çok üzüldü. Hatta yemeden içmeden kesildi. Ama her şey Allah’tan dedi ve sabırla bebeğinin doğmasını bekledi. Doğan kızının adını Sevgi koydu. +1 kromozomuyla dünyaya sevgiyi yaysın istedi. Sevgi şu anda 2 yaşında hem bireysel eğitim hem de fizyoterapi alıyor. Geçenlerde annesi uzun uzun Sevgi’ye baktı sessizce mırıldandı “Acaba kızım da yaşıtları gibi okula gidebilecek mi?“.

Fatma abla 39 yaşında. Fatih’se 13 yaşında ve kas hastası. Yürüyemiyor, yardımcı olunursa yatakta doğrulabiliyor. Aslında bir sene öncesine kadar bağımsız oturabiliyordu. Yavaş yavaş ellerini de kullanamamaya başladı. Yemek yerken döküp üzüldüğü için Fatma abla yediriyor. Kalbinde ve solunum sisteminde problemler oluşmaya başladı bile. Dün oğlu uyurken hıçkırıklara boğuldu “Oğlum gözlerimin önünde yavaşça ölüyor ve hiçbir şey yapamıyorum.” dedi. Gerçekten de yapacağı birşey yok; çünkü kas hastalığının bir tedavisi yok.

Bunun gibi daha birçok haykırış, duyulmayı bekleyen çığlık var. Şükretmemiz için o kadar çok sebep var ki. Bir anne evladının ölümünü görmek ister mi? Evladı kendinden önce ölsün diye dua eden anneler gördüm. Bu anneler o kadar kutsal o kadar özel ki her birini hayranlıkla izliyorum. Ayaklarına kapanıp ellerini öpmek istiyorum her seferinde.

Cennet anaların ayakları altındadır. Tüm annelerin bilhassa özel annelerin anneler günü kutlu olsun. Siz olmasanız bu dünyada şefkatin, karşılıksız iyiliğin olduğunu unutabilirdik. Rabbim sizin hürmetinize bizleri de affetsin, amin…