Geçtiğimiz yazdan hatırlasınız bu sözleri çok duyduk hatta söyledik. ‘Biz ne kadar haksızlığa uğradık birimiz olsun da çıkıp bir yeri kırmadı, dökmedi, sokaklara, işyerlerine zarar vermedi’ dediler, dedik.

Kış geldi.
Biraz daha yumuşak bir kış diliyorduk, oldukça sert geldi. Ne oldu peki yazın söylediklerimiz. ‘Bize ne haksızlıklar yapıldı’ evet devam da ediyor ‘Biz kırıp dökmedik’. Ben bundan emin değilim artık. Gönül kırmak, kırmaktan dökmekten yıkmaktan sayılmıyor mu yoksa? Daha ağır hasar vereni değil mi? Kırdığın gönlü tamir etmeden gidebileceğin her hangi bir doğru yol, ulaşabileceğin bir yer yok denmişti bize, çok öfkeliysen konuşmadan önce sakinleşmeyi bekle.

Şimdi her şey çok hızlı. Her şeye hemen cevap vermemiz, her yeni konuya yorum yapmamız gerekiyor. O ‘harika, daha önce hiç kimsenin yazıp söylemediği hatta aklına bile getirmediği’ fikirlerimizden herkes faydalanmalı çünkü. Ya herkes büyük bir gaflet içinde ve kendi bakış açısını çok orijinal zannediyor ya da herkes büyük bir ahmaklık içinde ve basmakalıp sözleri tekrar etmek de olsa yeter ki bir şeyler söylemiş olayım, biliyor sansınlar diyor. Herkesin gafleti de ahmaklığı da kendine elbette diyecek sözüm yok. Ancak yüz yüze baktığımız, bakacağımız insanlara böyle ağır konuşmak, hakarete varacak sözler söylemek, daha önce hiç muhabbeti olmamışçasına pervasız davranmak akıl kârı değil.

İnsanın inandığı şeyin arkasında durmasına yahut bir fikri savunmaya itirazım yok benim itirazım; bir refleks olarak savunmaya, sağduyuyu daha evvel hiç duymamış gibi davranmaya, ‘tartışmada her şey mübahtır’ı şiar edinip tartışma ahlakını unutmaya.

Müslüman oturup kalkarken, yürürken, konuşurken… Pek tabi tartışırken de Müslüman gibi davranmalı. Özellikle cümlelerimiz ‘paylaş’ seçeneğinden sonra hesap edemeyeceğimiz büyüklükte bir alana yayılırken. Sağduyu, erdem, ahlak, üslup birer kere daha düşünülmeli. Aksi takdirde düşmanlık ve nefret biçmekten başka seçeneğimiz kalmayacak.