Serebral Palsili Olmak

Serebral palsi diğer bir deyişle beyin felci; bebeğin anne karnında, doğum esnasında ya da beyin gelişimini tamamlayana kadar (ortalama 6 yaş) beyninde meydana gelen hasardan dolayı vücudunda meydana gelen motor bozukluklar, zihinsel ve algısal problemler, epilepsi, davranış bozuklukları gibi ek sorunlarla seyreden bir hastalıktır. Beyindeki hasar ilerleyici değildir, fakat meydana getirdiği problemler tedavi etmezse ilerler. Bu hastalıkta çocuklar normal çocuklar gibi gelişim gösteremez. Başını tutma, oturma, ayakta durma, yürüme, koşma gibi her annenin özenle takip ettiği gelişimler, serebral palsili çocuklarda normal seyrinde gitmez. Kol, bacak ve gövdede spastisite dediğimiz istemsiz kasılmalar olur. Gövde, kollar ve bacakların kontrolü sağlanamaz. Sadece tek bir kolunda ya da bacağında kasılmalar, kontrol bozukluğu olabileceği gibi tüm vücudunda kasılma ve kontrol problemi olabilir. Her çocukta zihinsel bozukluk olmasa da bir kısmında zihinsel problemler de bu tabloya eşlik eder.

Serebral palsinin birçok sebebi vardır:

• -Hamilelik esnasında annenin geçirdiği hastalıklar
• -Annenin ilaç kullanması
• -Annenin sigara ve alkol kullanılması
• -Doğum esnasında bebeğin oksijensiz kalması
• -Zor doğumlar
• -Akraba evlilikleri
• -Bebeğin ateşli hastalık geçirmesi
• -Bebeğin doğumdan sonra beyin gelişimi tamamlanana kadar beyninin hasar görmesi

Serebral palsi hastalarının fizyoterapiden başka etkin tedavileri yoktur. Ek problemler için muhakkak doktor kontrolü ve medikal tedavi gerekir. Ancak yaşıtları gibi oturmak, yürümek, koşmak için fizyoterapistlere ihtiyaçları vardır. Tedaviye doğumdan sonra ‘riskli bebek’ tanısı konan tüm çocukların fizyoterapist tarafından takibiyle başlanmalıdır. Ne kadar erken ve düzenli bir tedavi programı yürütülürse sonuçlar o kadar yüz güldürücü olur. Bu çocuklar; özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerinde, hastane ve tıp merkezlerinde tedavi olma haklarına sahiptir. Devlet hem tedavi ücretlerini karşılamakta hem de aileye bakım için maddi destek olmaktadır.

Bu hastaların tedavisi sadece fizyoterapistlerin çabasıyla olmaz. Ailelerin de büyük bir hassasiyet içinde evde de tedaviyi sürdürmeleri gerekir. Fizyoterapist günde çocuğu 1 saat görebilir ama aile geri kalan 23 saatlik tedavinin yürütücüsüdür. Aslında anlatmaya çalıştığım şeyi yukarıdaki fotoğraf özetliyor. Yürüyemeyen çocuğunu yürütmek için ona böyle bir cihaz bulan ve evladını mutlu eden baba için söylenecek çok da bir söz yok aslında.

Bu çocukların tedavi edilmesi kadar sosyal hayata karışıp sağlıklı çocuklar gibi yaşaması da çok önemlidir. Burada ebeveynlere büyük rol düşmektedir. Çocuklarınıza engelli çocuklara nasıl davranmaları gerektiğini, onlarla arkadaşlık etmelerinin bir zararı olmadığını öğretmelisiniz. Yoksa bu çocuklar ne okula gidebilir ne de hayata tutunabilir. Bir yıldız gibi hepimizin hayatından kayıp giderler, farkında olmayız. Ve son olarak hepimizin bir engelli adayı olduğunu hatırlatarak yazımı sonlandırıyorum.