Dua, Varlığımızın Özü

Dua başlı başına bir ibadet. Aynı zamanda varlığımızın özü. Bu sebeple belki de ilk onu öğreniriz. Masallardaki kötüler hayatta karşımıza çıkınca onların şerrinden Allah’a sığındık. Akşamları uyumadan önce Felak-Nas sûrelerini okuduk zırhımız olsun diye. İyi ki yapmışız. Emniyetimiz, huzurumuz hep bundan. Her şey üstümüze geldiğinde Fatiha okuyup rahatlattık ruhumuzu.

Yalnız Allah’a ibadet edip yalnız O’ndan yardım beklediğimizi söyledik. Eğilip bükülmeyeceğimize, çıkarcı hareket etmeyeceğimize söz verdik. “Doğru yol üzerinde bir hayat sürmektir muradımız.” dedik. Fatiha’mızla Allah’ın dininden sapmaktan, azaba uğramaktan duyduğumuz korkuyu dile döktük. Bazen farkına vardık bazen aklımıza bile gelmedi dilimizden dökülenlerin ne mana taşıdığı. Tıpkı bu sıraladıklarımız gibi beş vakit namazda okuduğumuz bütün sûre ve dualar da değerleri yeniden düşünmeyi teklif eder. Dilerseniz ‘Sübhaneke’ duasını bir hatırlayalım. İslam dininin temel kavramı olan tevhidi anlatır bu dua. Onunla tesbih, tazim, hamd ve şükrü sıralarız duamızda. O’na (cc) ait olduğumuzu beyan ederiz.

Son oturuşumuzu taçlandıran Tahiyyatımız var bir de. Her türlü sena ve övgünün Cenab-ı Hakk’a layık olduğunu bir defa daha vurgularız onunla. Barış ve rahmetin Nebiler Serveri Efendimiz ile salih kulların üzerine olmasını dileriz. Salli ve Barik dualarımızla bir kadirşinaslık örneği olarak Gönüller Sultanı’na (sav), Hazreti İbrahim ve ailesine hürmetlerimizi beyan ederiz. Onlara hayır, bereket niyazında bulunuruz. Onların kutlu kervanının mensubu olmayı arzu ettiğimizi anlatmış oluruz. Kunut dualarında zikrettiğimiz istiğfar, tövbe, hidayet, sena, tefekkür gibi kavramlarla Rabb’imize yöneliriz. Nankörlük yapmayacağımızı anlatırız. Yaradan’dan rahmetini umduğumuzu bir defa daha niyaz ederiz. Azabından yine O’nun merhametine sığındığımızı söyleriz. Her söyleyişimizde, öğrendiklerimizi tekrar ederiz. Hatırlar ve sinemize iyice yerleştiririz farkında olmasak bile.

Kaynak: Yeni Bahar Dergisi